Миний цаг

Яагаад ч юм хүмүүсийн амнаас хадам ээж, эгчийн тухай сайхан үг гарах нь ховор байдаг. Үүнийг би сайн ойлгодоггүй юмаа. Адилхан хүн ш дээ. Ойлгож хүлээж авч яагаад болдоггүй юм. Хэлсэн үг, хийсэн үйлдэлд нь тэр дор нь хариултаа өгөөд санаа нийлэх, нийлэхгүй юмаа хэлээд л яваад байвал болох юм шиг. Нүүрэн дээр нь ус балгасан аятай байчихаад найз нөхөддөө хадам ээжийгээ чөтгөр, шулмасиай зүйрлээд л ярьсан зүйлийг нь жаахан нэмж хачирлаад л ярьдаг хүүнүүд олон байдаг юм шиг. Бид ч бас тодорхой хугацааны дараа хадмууд болж л таараа. Хорвоогийн нар хэнийг ч ялгадаагүйтэй адил. Тэр үелээ одоогийн байгаа байдлаа мартахгүйл байхсан. Яаж хадам ээжийгээ муулж байснаа санаж байх хэрэгтэй. Тэгэхгүй бол та ч гэсэн тийм үгээр муулуулж магадгүй. хадамынх чинь болон танай гэр бүлүүд өөр өөр ёс дэгтэй, дадал зуршилтай байж болно. Настай хүн яах вэ гээд нэг удаа ч болов эвлэрээд өнгөрөөх нь зүйтэй болов уу? Түүнээс биш эрх танхи хатан хаан шиг бүхнийг өөрийнхөө тааллаар болгоно гэьэл чиний л буруу. Хүлээн зөвшөөрмөөргүй байсан ч тэр хүний хүслийг хааяа ч гэсэн биелүүлчихвэл нэг их алдаад байхгүй байх. Яадаг юм бэ? Чамаас хорж холтрох юм байхгүй ч хөгшин хүн хүүхэл 2 ялгаагүй. Чамд удтал баярлах болно. Хааяа нэг сүү, витамин гээд жаахан гэлтгүй сэтгэлээ гаргаад юм бариад гэрт нь очоорой. Хөл нь газар хүрэхгүй баярлана. Бид яагаад хадам ээжрүүгээ хялайж харах ёстой гэж. Бид адилхан хүн. Тэр хүнийг ойлгож, хайрлаж чадаж байж л буцааж хайр нэхэх эрхтэй болно биз дээ. Өөрөө нэг удаа сэтгэл гаргаагүй байж ихийг хүсэх хэрэггүй. Би хүүг нь хайрласан юм чинь түүнийг төрүүлсэн ээжийг алган дээрээ бөмбөрүүлж чадахгүй ч хүндэлж, хайрлах л ёстой. Хааяа ч гэсэн баярлуулж, халамж хайраа үзүүлж байх хэрэгтэй гэж боддог. Эхийн санаа үрд гэдэг. Хэний ч ээж ялгаа байхгүй. Нүүрэн дээрээ загнаж, харааж магадгүй юу ч гэж хэлж мэднэ. Гэхдээ дотроо хайрлаж, бүр уйлж байдаг юм шүү.