Миний цаг

Өнөөдөр Монголд амьдрах аргагүй болчихож. Ажил төрөл хөөцөлдөөд өнөөдөр гадуур жаахан явлаа. Хаана ч очсон хүнд сурталтай эрх мэдэлтнүүд, өөрийгөө ихэд бодсон ажлсаг царайлсан "новшнууд" байх юм. Бүр уур хүрчихлээ. Ганц тодорхойлолт авах гэж өглөөнөөс үд өнгөртөл үүдийг нь сахих тэдний хувьд юу ч биш юм байна л даа. Тэд болохоор ажилтай харин үүдэнд дугаарлан зогсож байгаа бид хийх юмгүйдээ хүлээж байгаа юм шиг л бодох юм. Өнөөдөр хэнд албан тушаал байна тэр хүн өнгө мөнгөнд умбаж, бүхнийг тааллаараа болгож болдог бололтой. Дээрээс нь авилга. Өдөржин үүдийг нь сахиж байснаас таньдаг хүнээр нь таван цаас өгүүлээд ажлаа амжуулах нь амар юм шиг. Гэвч тэднээс авах ёстой үйлчилгээгээ авахын тулд би авилга өгмөөргүй байна. Уул нь бид бүгдээрээ юм өгөхөө больчихвол арай хялбар болох гээд байх шиг. Зарим талаараа бодоод байхад хурган дарга нарт бид л боломж олгож, давруулаад байгаа юм байна гэж би бодлоо. Үгүй ямар сайндаа цэцэрлэгийн багшид хүртэл өнөөдөр ганц набор өгч байж дараа жил хүүхдээ оруулна шүү гэж гуйж байхав. Утга алгаа. Ном журмаараа ажиллаад амьдраад бусад улс орон болоод байх шиг. Иргэддээ, үйлчлүүлэгчиддээ яаж анхаарал тавьж байгааг ядаж киноны жишээнээс үзэж баймаар юм.  Манайх л гэхээрээ дарга, гадаад хүн гэхээр мөргөж сөгдөөд сүйд болоод хөл алдаад байдаг, харин бусад газар болохоор нэг нь нэгдэхгүй үйлчлүүлэгч л бол үйлчлүүлэгч гэсэн сэтгэлгээгээр болж бүтээд сэтгэл хангалуун байх юм. Ядаж байхад яр гэж өдрийн халуунд ганц хүйтэн ундаа авах гэж ярвайсан худалдагчтай бас ам зөрөөд амжлаа. Өнөөдөр ёстой буруу хөл дээрээ боссон өдөр байхаа. Худалдаа, үйлчилгээнийхэн маань урвайж яваа хүнд урам өгмөөр сайхан инээмсэглэдэг баймаар юм. Гундуухан алхаж байхад бүр давс нэмээд ярвайж дарвайгаад, хурдан үйлчлэхгүй тэнэгтээд уур хүргээд байх юм. Ингээд  уусан ундааныхаа савыг хаях хогийн сав хайж нилээд алхсан бухимдлаар өнөөдрийн ажил ерөнхийдөө  гэртээ урамгүйхэн орж ирээд хүүгээ тэврээд тайвширч байна. Амьдрах арга өнөөдрийн хувьд нэг иймэрхүү...