Миний цаг

Дайны хажуугаар дажин гэж хямрал мямрал яана гэж байхад таван настай охины маань цэцэрлэг төгсөлтийн баяр хийнэ, хүүхэд бүрээс 35000 төгрөг хураана гэж мэдрэл хөдөлгөв. Нэгдүгээр сараас хойш хоолны мөнгө аваагүй болохоор ээж аавууд дургүйцэхгүй байх гэчихжээ бас. Би л лав дургүй байна. Хуруун чинээ хүүхэд юу идэж уухаараа нэг өдрийн дотор 35000-г залгидийн. Манай охины анги л гэхэд 34 хүүхэдтэй. Үржүүлээд үз дээ. Нэг сая хоёр зуун мянган төгрөг. Надад бол тэгж хөл хөөрцөг болгоод байх хэрэггүй юм шиг санагддаг. Өдөр тутмын хэрэгцээнийхээ мөнгийг яая гэж байхад юун гуч, дөчин мянга вэ? Тэгээд ямар хүүхдээ ганцааранг нь бүлтийлгээд оруулахгүй гэлтэй биш. Аан тийм ам нээвэл уушги нээ гэдэг байхаа. “Ногоон гэрэл, цагаан шугам” тэмцээнд танай хүүхэд орох гэж байгаа хувцас хийлгэнэ 20000 төгрөг өгөөрэй гэж байнаа саяхан. За за гээд өнгөрсийн. Тэгээд тэмцээн нь дуусахаар дурсгалтай юм авч болно гэсэн чинь “Үгүй шдээ. Цэцэрлэгийн хувцас. Зүгээр л тэмцээнд орохдоо прокатлах маягаар бүжгийнхээ багшаас авч байгаамаа” гэхийн. Цэцэрлэгийг нь төлөөлөөд орж байхад прокатлуулаад байхдаа ч яахав. Үнэн алиа юм аа. Засварын мөнгө, үлгэрийн номын фонд нэмнэ, ангидаа телевизорын суурь авна, ангийнхаа хүүхдийн төрсөн өдрийг тэмдэглэнэ гээд ямар нэгэн шалтаг гаргаад сардаа 10-20 мянган төгрөгийг багш нар өлхөөн авчихаж байгаа юм. Насаараа тэр ангид хэвтэх гэж байгаа биш, гай л байна гээд хэлчихмээр сангддаг л даа. Гэхдээ хэл ам татлахаар багш нь охинд маань муухай хандах вий гэж бас айхын. Хоёр хүүхдээ, байр гэрлийн мөнгөө яая гэж байхад. Уул нь миний муу шар охин чинь авъяастай л даа. Би мөнгөгүй боломжгүй гээд юм юмнаас хоцроогоод байлтай биш гээд бодохын. Ядаж байхад хямрал энтр гээд мөнгөний боломж таарахгүй зовоож өгч байна даа. Гэхдээ яахав болно биз. Амьд хүн аргалнаа гэж.