Миний цаг

 Наймдугаар сарын 11 Дуган хад.

Намрын налгар сайхан орой оюутан залуус, охид бүсгүйчүүдийн дуу тал хөндийн амар амгаланг эвдэн цуурайтна. Харин надтай хамт нэг өрөөнд орсон залуу, бүсгүй хоёр оюутан цагаасаа эхлээд найз нөхөд байсан болохоор хоорондоо ярилцаад, инээлдээд, бүр атаархмаар... Энүүхэндээ гэхэд нэг ч хүн таньдаггүй, зүгээр л сургалтад сууя гээд давхиад очсон хүн нь би байв. Оройжин гиюүрлээ... Хаашаа л харна хоёр, гурваараа, хэсэг бүлгээрээр залуус тоглож байгаа харагдна. Харамсалтай нь зүүлэгтэж яваад танилцах хичээлээс нь хоцорчихож. Ингээд л тэр орой ганцаардаад, бухимдаж, хэрэггүй энд ирлээ гээд л өөрийгөө хэсэг буруутгав.

Гэсэн ч одоо бол харамсаагүй. Намрын налгар сайхан таван өдрийг үе тэнгийн залуусын дуу хуур, шуугиан дунд өнгөрөөж бас ч үгүй толгойдоо жаахан ч болов мэдлэг нэмсэн. Найз нөхдөөрөө бөөнөөрөө яваа хүмүүс намайг анзаарах сөхөө байхгүй л дээ. Маргааш өглөөнөөс нь эхлээд хичээлд аль чадах чинээгээрээ идэвхтэй оролцож, тэнд цугларсан 60 гаруй залуустай чөлөөтэй харилцахыг оролдов. Оролдлого амжилттай болсон гэх үү дээ. Эцсийн шийдэл энэ байлаа. “Чи хүнийг тоохгүй бол хүн чамайг тоохгүй” гэж. Үнэхээр ч ганцаараа, өөрийгөө тоолгох гээд, хүн түрүүлж дугарахыг хүлээгээд байвал хэн ч чамд хандахгүй юм байна. Бусдын өмнө “ганцаараа” гэдэг хана босгочихоод түүнийгээ даваад хэн нэгэн орж ирэхийг хүлээнэ гэдэг утгагүй.

Дуган хаданд очсон эхний өдөр намайг хүнтэй харилцаж, олны дунд биеэ авч явахад минь олон зүйлийг бодуулсан орой байв. Маргааш нь дөрвөн цагийн хичээлтэй байв. Залхуутай ч юм шиг... Гэхдээ би жаргалтай байсан...