Миний цаг

Гоо үзэсгэлэнгээрээ алдартай нэгэн эмэгтэйн тухай сонсоод түүнийг олж уулзахаар холын замд гарлаа. Хотод нь очоод харвал үнэхээр үгээр хэлж үзгээр бичишгүй үзэсгэлэнтэй нэгэн ажээ. Хүмүүсээс гэрлэсэн эсэхийг нь асуувал түүний нөхөр нь үзэшгүй муухай хүн байдаг гэлцэнэ.

Сониуч зан минь хөдөлж түүнтэй уулзаад:

-         Та ийм хөөрхөн, дур булаам нэгэн атлаа яагаад заавал ийм хүнтэй гэрлэсэн юм бэ? Гэж асуувал:

-         Та миний сарнай цэцгийн хүлэмжинд зочлооч. Дараа нь би танд учрыг нь хэлье гэлээ.

Хэдийгээр гайхсан боловч араас нь даган цэцэрлэгт орлоо. Харвал хорвоогийн хамаг сайхан сарнайг цуглуулан тарьсан, үлгэрийн мэт цэцэрлэг байлаа. Эмэгтэй:

-         Та дотогш ороод хамгийн сайхан санагдсан сарнай цэцгийг надад аваад ирээч. Хэрэв өмнөхөөсөө сайхан цэцэг тааралдвал өмнөх сарнайгаа орхиж болно гэв.

Цэцэрлэгт ороод урагшлах алхам бүрт өмнөхөөс илүү сайхан цэцэг тааралдаж байсан тул гартаа авсан цэцгээ доош унагасаар л явлаа. Цаашлах бүр олон өнгөөр алагласан цэцэг улам их гарч ирсээр би шилж авсаар явлаа. Гэтэл төгсгөлд нь хүрэх үед хатаж хорчийсон, өнгө зүсээ алдсан, үхэж байгаа сарнай байх нь тэр. Харамсавч баршгүй зүйл болжээ. Учир нь эмэгтэй намайг хүлэмжиндээ оруулахдаа “Та ард үлдсэн цэцэг илүү сайхан гээд эргэж явж болохгүй” гэж хатуу сануулсан юм.

            Тэгээд нөгөө цэцгээ барьсаар эмэгтэй рүү очлоо. Тэр надаас:

-         Та яагаад энэ цэцгийг сонгож байгаа юм бэ гэж асуулаа.

-         Би хамгийн сайхан сарнайг олох гэж яваад цэцэрлэгийн төгсгөлд хүрэхэд зөвхөн энэ л сарнай байлаа. Эргэж буцъя гэтэл нэгэнт оройтсон байлаа хэмээн би тайлбарлалаа.

Тэр надад “Надад ч бас ийм зүйл тохиолдсо юм. Хамгийн сайхан залуугийн эрэлд гарч, олон арван сайхан залуу надтай шэрлэх гэж ирдэг байсан ч би илүү сайхныг хүлээн огт зөвшөөрдөггүй байлаа. Гэтэл хамгийн сүүлд энэ хүнтэй суусан юм даа” гэж хэлсэн юм.